Michael Evdemon

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

Που λέτε τις προάλλες, έκανα ζάπινγκ και πετυχαίνω τα Mtv Awards. Η τηλεόραση όπως πάντα δεν είχε τίποτα της προκοπής, δεν είχα πάρει και DVD. «Γιατί όχι», σκέφτηκα. Πετυχαίνω την φάση των συνεντεύξεων στο red carpet. Κόσμος να ουρλιάζει και καλλιτέχνες να δίνουν συνεντεύξεις. Μια χαρά κυλούσε το πράμα. Επαγγελματικό. Χωρίς περίεργα παρατράγουδα. Ήταν και μία πολύ όμορφη παρουσιάστρια χωρίς σουτιέν με το στήθος της να κοιτάζει, μέσα από την ελαφριά μπλούζα της, επίμονα και επιθετικά την κάμερα… «μια χαρά» σκέφτηκα.

Κάποια στιγμή η «επιστήθια» παρουσιάστρια παίρνει συνέντευξη από τους Royal Blood. Οι οποίο φαινόντουσαν λίγο αμήχανοι και έξω από τα νερά τους. Πράγμα που το παραδέχτηκαν στην σύντομη συνέντευξη. «Κοίτα να δεις», σκέφτηκα, «θα χεστούν στο χρήμα τα παιδιά». «Για ένα περίεργο λόγο η μουσική βιομηχανία τους θέλει.» «Γιατί άραγε;» και συνέχισα να ταλαιπωρώ με σκέψεις το κακόμοιρο κεφάλι μου.

Θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή μία κουβέντα που είχα με ένα Αμερικάνο σαξοφωνίστα που έτυχε να γνωρίσω. Γνωστός και τρανός αλλά δεν θα αναφέρω το όνομα του γιατί μπορεί να μη θέλει ο άνθρωπος. Τέλος πάντων, όταν προσπαθούσε πριν λίγα χρόνια να κυκλοφορήσει τον προσωπικό του δίσκο βρήκε πολλά εμπόδια από τις δισκογραφικές της Αμερικής. Jazz ο δίσκος, αλλά πολύ καλός, παρόλο αυτό οι μεγάλες δισκογραφικές δεν ήθελαν να τον κυκλοφορήσουν. Ο ίδιος ήξερε τον μάνατζερ του Steve Wonder και του ζήτησε την βοήθειά του. Ο μάνατζερ του Steve Wonder του απάντησε λοιπόν ότι δεν μπορεί να καταλάβει πλέον πως σκέφτονται οι μεγάλες δισκογραφικές. Αυτό που φαίνεται να θέλουν είναι νέους καλλιτέχνες οι οποίοι γράφουν μουσική και στοίχους, ενορχηστρώνουν, παίζουν κάποιο όργανο και τραγουδάνε! Γενικότερα ψάχνουν και προωθούν τραγουδιστές και τραγουδίστριες που συγκεντρώνουν όλο το πακέτο διότι αυτό συμφέρει οικονομικά. Οι εταιρίες έχουν να ασχοληθούν με ένα άτομο, τα δικαιώματα αφορούν ένα άτομο και το κόστος παραγωγής είναι μικρότερο

Μπορεί και οι Royal Blood να ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δύο άτομα όλο κι όλο. Άρα συμφέρει. Μετά θυμήθηκα ότι είχα δει τους Royal Blood στο Push. Μία εκπομπή του Mtv η οποία προωθεί νέους καλλιτέχνες. Αν δεν έπαιζε συνέχεια το βίντεο τους στο Push δεν θα τους είχα ανακαλύψει. Δεν θα τους ήξερα. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν οι Royal Blood είναι άξιοι για όλη αυτή την «δόξα» ή απλά ξέρουν τους κατάλληλους ανθρώπους; Όταν βγήκαν βέβαια, στη σκηνή για το live τους, φάνηκε ότι οι άνθρωποι ροκάρουν εξαιρετικά. Είναι καλοί. Άρα το παιχνίδι δεν είναι και τόσο απλό. Θα πρέπει να είσαι καλός για να ασχοληθεί το Mtv μαζί σου. Ο συνδυασμός του ταλέντου μαζί με το συμφέρον της εκάστοτε δισκογραφικής είναι μάλλον η συνταγή της επιτυχίας.

Στην συνέχεια άρχισε την παρουσίαση των βραβείων η Nicki Minaj. Πέταξε όλο το μπούστο έξω και έκανε την πρώτη παρουσίαση κυριολεκτικά στον αέρα γιατί ήταν δεμένη με σκοινιά και ίπτανται. Εφέ και εντυπωσιακά σκηνικά, τα γνωστά, υπερθέαμα, υπερπαραγωγή. Άρχισαν και τα Live. Ξεχώρισα την Kiesza την οποία γενικότερα γουστάρω πολύ. Η τύπισσα έχει αυτό το underground next big thing. Το βίντεο κλιπ του Hideaway, που έπαιζε στο Mtv συνέχεια, ήταν low budget και γενικότερα η όλη φάση της είναι low budget αλλά με άποψη. Είναι και πολύ ταλαντούχα. Γράφει μουσική και στοίχους ,είναι χορεύτρια, έχει και πολύ καλή φωνή. Οπότε μάλλον πληροί και αυτή τις απαιτήσεις της εποχής. Συσσωρευμένο ταλέντο σε ένα άτομο και εταιρικό συμφέρον.

Βγήκαν και οι U2. Ο Bono ήταν εξαιρετικός! Έχει ακόμα φωνή. Τέλος πάντων μετά από διάφορα βραβεία και μία ήρεμη ροή της υπερπαραγωγής δίνει ο Slash ένα Icon Award. Βραβείο για την γενικότερη συνεισφορά στην μουσική. Και το δίνει στον Ozzy!

Χα! «Μου αρέσει», σκέφτηκα. Είχε και πλάκα γιατί έσκασε ο τύπος και λέει στο μικρόφωνο «Τι βραβεία και βλακείες, κοιτάξτε εδώ πόσος ωραίος κόσμος έχει μαζευτεί». Πραγματικά είχε πολύ κόσμο. Μετά σκέφτηκα καλά αν δεν ήταν η σύζυγος δεν θα είχε συμβεί αυτό. Το βραβείο εννοώ. Κάτι θα κανόνισε η Sharon και βραβεύτηκε ο «άρχοντας του σκότους». Στο τέλος των βραβείων λοιπόν σκάνε στην σκηνή ο Slash, oι Myles Kennedy & The Consiprators και ο Simon από τους Biffy Clyro και παίζουν το Crazy Train! Χαμός, φωτιές, φώτα! «Ναιαιαιαιαιαι» ούρλιαξε ο νεαρός μεταλάς μέσα μου… «μπας και ακούσει ο κόσμος λίγο καλή μουσική», συνέχισε ο έφηβος μέσα μου. Τίτλοι τέλους και άλλαξα κανάλι με ένα αίσθημα ικανοποίησης. Ότι οι ισορροπίες επανήλθαν στον πλανήτη και αναδείχτηκε η σωστή μουσική. Όπως και άλλα οπαδικά τύπου «τις σκίσαμε τις κουρέλες», «πάρτε τα φλώροι» και πολλά άλλα.

Την επόμενη μέρα διαβάζω σε ένα site ότι αρχίζουν καινούργια επεισόδια των Osbournes στο VH1. Μουσικό κανάλι το οποίο ανήκει στην Viacom Media Networks, όπου ανήκει και το Mtv και το Nikelodeon….. ΩΠΑΑΑΑ!!! Για αυτό το βραβείο ρε θηρία? Ξαφνικά έσκασαν σκέψεις τύπου: «Ελλάδα 2004, Ολυμπιακοί αγώνες, Eurovision, Παπαρίζου, Ευρωπαικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου…» Έσκασαν όλες οι θεωρίες συνομωσίας! Άρα το Mtv προωθεί την νέα σειρά των Osbournes στο Vh1 όπως και επίσης δίνει και ένα κάρο βραβεία στην Ariana Grande ένα πιτσιρίκι από τα παιδικά που βλέπουν τα πιτσιρίκια μου στο Nickelodeon. Τρία κανάλια μία τσέπη! Άρχισα να κάνω παραλληλισμούς με τα ψέματα των πολιτικών μας, των καναλιών και των εφημερίδων μας. Και κατέληξα στο εξής:

ΟΛΟΙ ΛΕΝΕ Ή ΚΑΝΟΥΝ «ΚΑΤΙ» ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ «ΚΑΤΙ» ΤΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΚΕΡΔΟΣ!

Δεν υπάρχει αλήθεια. Αληθινή αλήθεια. Είναι όλα ένα ψέμα. Είναι όλα κατασκευασμένα γιατί υπάρχει σκοπιμότητα!

Προσβλήθηκε ο οπαδός μέσα μου. Μου γκρέμισαν το ονειράκι! Ήμουν και είμαι συναισθηματικά δεμένος με αυτό το ριφ και το σόλο από το Crazy Train και αυτοί το χρησιμοποίησαν για να πουλήσουν κάτι που δεν με αφορά. Πάνω που ένιωσα ότι δικαιώθηκε το head-banging που έκανα σε κάθε συναυλία με ρα-γκα-γκα ριφάρες, η πραγματικότητα με μαχαίρωσε πισώπλατα. Με πρόδωσαν, με κεράτωσαν, είμαι μόνος κάτω από την ντουζιέρα και κλαίω.

Μετά χαλάρωσα λίγο και θυμήθηκα ότι, ούτως ή άλλως ο σκοπός μιας επιχείρησης είναι η ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ. Έτσι γράφουν και όλα τα βιβλία. Το Mtv, το Vh1, το Nickelodeon και οι δισκογραφικές είναι εταιρίες. Θέλουν κέρδος. Και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να χρησιμοποιούν έξυπνους μαρκετίστες για να «τοποθετήσουν» τα «προϊόντα» με τέτοιο τρόπο ώστε να φέρουν κέρδος. Απλά πράγματα. Ψάχνουν λοιπόν να βρουν κέρδος με το λιγότερο δυνατό κόστος. «Είναι κακό αυτό;» «Είναι ανέντιμο, ανήθικο και λάθος;» εδώ η κουβέντα πάει αλλού και δεν το έχω. Είναι πολιτικό-οικονομικό το θέμα και δεν μπορώ να έχω κάποια απάντηση. Οπότε το παίρνω ως έχει και προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και με ταλαιπωρούν τόσες σκέψεις για αυτά τα ζητήματα μέσα στο πλαίσιο που υπάρχει. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή την στιγμή που γράφω έτσι είναι η ανθρωπότητα. Είμαι πολύ μικρός για το αναλύσω παραπέρα και όχι τόσο έξυπνος για να το αλλάξω. Συνεχίζω λοιπόν.

Αυτό που με χάλασε από όλη αυτή την συνειδητοποίηση, η οποία να πω ότι δεν έγινε στιγμιαία, είναι πράγματα που χρόνια ζυμώνονται στο μυαλό σαν σκόρπιες σκέψεις. Το κακό λοιπόν ήταν ότι έπεσε στα μάτια μου η «αξία» ενός καλλιτέχνη. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος αναφέρομαι στους καλλιτέχνες μετά την Mtv εποχή, μετά την εποχή όπου οι δισκογραφικές έγιναν βαρβάτη βιομηχανία με την έννοια του «αδηφάγου τέρατος». Τη εποχή που έζησα και εγώ. Δεν ξέρω πολλά για το τι γινόταν το 60’ ή το 70’ μόνο από ταινίες και κάτι ντοκιμαντέρ.

Συνεχίζω λοιπόν ότι αν δεν ήταν οι μάνατζερς και το Mtv εγώ δεν θα ήξερα τους Royal Bood, ούτε την Kiesza. Αν έφτιαχνα μόνοι τους βίντεο κλιπ και τα πόσταραν στο you tube το πιο πιθανόν θα ήταν να χανόντουσαν ανάμεσα στα εκατομμύρια και μπορεί να μη τα κατάφερναν ποτέ. Έχω φίλους και γνωστούς, υπέρ-ταλαντούχους ανθρώπους με αντοχές να κάνουν περιοδείες, με αντοχές να ζήσουν φτωχά, να χαμογελούν σε πάρτι ενώ θα ήθελαν να κλάψουν, με ικανότητες που μπορεί να είναι ίδεις με αυτών των Royal Blood και της Kiesza, ξέροντας όμως ότι δεν θα κάνουν ποτέ παγκόσμια καριέρα. Όχι γιατί δεν το αξίζουν αλλά κυρίως γιατί ζουν στην Ελλάδα, δεν ανήκουν σε κάποιο λόμπι και δεν ξέρουν τους ανθρώπους κλειδιά.

Η μουσική βιομηχανία έχει την δύναμη. Είναι ένα τέρας πεινασμένο για χρήμα και κανένας δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Είναι τεράστιο και κάνει ότι θέλει. Ναι εντάξει το internet τους έκανε ζημιά αλλά εγώ μιλάω κυρίως για το ποιους καλλιτέχνες θα αναδείξει και ποιους όχι. Ποιοι θα μείνουν στην ιστορία και ποιοι όχι. Και αναρωτιέμαι. Ο κόσμος έχει δύναμη ως προς αυτό; Έχει άποψη που μετράει; Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες αναδεικνύονται επειδή ο κόσμος τους έχει ανάγκη; Εγώ πιστεύω ότι η βιομηχανία φτιάχνει το κατάλληλο προφίλ για να σπρώξει τον κόσμο να τον λατρέψει. Διότι ο καλλιτέχνης συνήθως δεν ξέρει πώς να πλασάρει τον εαυτό του. Ιδίως στα πρώτα του βήματα. Η βιομηχανία του υπαγορεύει τα βήματα και μετά όταν γίνει διάσημος ίσως να μπορεί να το συντηρεί μόνος του. Αν κάποιος είναι διάσημος θα είναι επειδή η βιομηχανία έπεισε τον κόσμο ότι αξίζει τα λεφτά τους. Αλλά η βιομηχανία δεν είναι χαζή. Δεν διαλέγει ρετάλια και ατάλαντους. Διαλέγει καλούς, ταλαντούχους με αντοχές, υπέρ-φιλόδοξους με όνειρα. Άρα η τέχνη, ή αισθητική, η τεχνική και το ταλέντο είναι η πρώτη ύλη. Ακατέργαστη ύλη. Όλο το υπόλοιπο είναι μέθοδος, γνώση της αγοράς, προετοιμασία, κατασκευή, πακετάρισμα διανομή και προώθηση.

Προσέξτε, δεν εξυμνώ την βιομηχανία. Απλό ς την περιγράφω με τα μάτια ενός προδομένου οπαδού της. Κάποιου που πίστευε χωρίς έρευνα. Και όταν μορφώθηκε…. Σταυρώθηκε! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πάτε σε μία συναυλία αναρωτηθείτε: «Παίρνω αυτό που θέλω;» «Αξίζει τα λεφτά που έδωσα;»

Το τι αξίζει λοιπόν νομίζω πως με ένα τρόπο το έδειξε και ο καταναλωτής. Πως; ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΤΣΑΜΠΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΡΕΝΤΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 10 ΧΡΟΝΙΑ! Στα παλιά του τα παπούτσια η πειρατεία, η ηθική ή αν ο καλλιτέχνης αμείβεται ή όχι. Στα παλιά του τα παπούτσια! Εφόσον είναι διάσημος ας τα πάρει από αλλού ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ! Εγώ, ο καταναλωτής θέλω να καταναλώνω όσο περισσότερη μουσική μπορώ με τον ευκολότερο δυνατό τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος. ΟΥΠΣ! Ομοιότητα του καταναλωτή με την βιομηχανία; Χρήμα θέλει ο ένας, τσάμπα το θέλει ο άλλος. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν ο καταναλωτής γίνεται το ίδιο αδηφάγο τέρας και καταναλώνει τα πάντα τσάμπα. Για να τιμωρήσει την πλούσια εταιρεία. Για να τιμωρήσει την αδικία του καπιταλισμού. Για να τιμωρήσει τους χοντρούς μαρκετίστες και τους χοντρούς παραγωγούς. Για να τιμωρήσει το σύστημα! Και γενικότερα επειδή τον βολεύει. Η βιομηχανία θέλει να κρατήσει τα κέρδη του παρελθόντος, ο καταναλωτής της το χαλάει καταστρέφοντας το σύστημα και μένει ο καλλιτέχνης που θέλει να γίνει διάσημος και επιτυχημένος να προσπαθεί να βρει λεφτά να βγάλει τον δίσκο του. Ο ένας χάνει λεφτά, ο άλλος δεν δίνει και ο καλλιτέχνης ψάχνει την νέα μουσική καινοτομία που θα του φέρουν αναγνωσιμότητα.

Υπάρχει άραγε σωτηρία; Υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να βρεθεί αυτό το σύστημα σε ισορροπία και να είναι όλοι ευχαριστημένοι;

Μάλλον κάποιος πρέπει να βγει από ην μέση. Μαντέψτε ποιος. Πως θα βγάλουμε την βιομηχανία από την μέση ώστε να φέρουμε τον καλλιτέχνη κοντά με τον καταναλωτή; Kickstarter babyyyyyy! Το λεγόμενο crowd funding project.

Απλό. Ο καλλιτέχνης ζητάει από τον τελικό καταναλωτή να του δώσει χρήματα να φτιάξει τον δίσκο του. Ουσιαστικά να προπληρώσει ο καταναλωτής τον δίσκο του καλλιτέχνη ώστε να μπορέσει να τον ηχογραφήσει. Η βιομηχανία δεν μπορεί να εμπλακεί. Δεν αφορά διάσημους. Αφορά νέους καλλιτέχνες ή και διάσημους του παρελθόντος που δεν έχουν πλέον πρόσβαση στην βιομηχανία. Όπως και να έχει είναι δουλειά μεταξύ του μουσικού – δημιουργού και του ακροατή. Μου αρέσει πολύ. Μπορεί να είναι το μέλλον. Ο καταναλωτής παρακολουθεί σε βίντεο την προσπάθεια του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να βάλει μέσα στο όραμα του τον καταναλωτή. Υπάρχει αμεσότητα. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος. Μόνο το site: www.kickstarter.com. Ο καταναλωτής δίνει τα λεφτά του (το ποσό που πιστεύει ότι αξίζει) κατευθείαν στον καλλιτέχνη.

Αν ο καταναλωτής πειστεί ότι ο καλλιτέχνης αξίζει τα λεφτά του, στο ποσό όπου ο ίδιος ο καταναλωτής ορίζει, τότε μοιάζει σαν να αποκαθιστάτε η αλήθεια. Ξαφνικά η αξία του καλλιτέχνη είναι μετρήσιμη με βάση την αγάπη του ακροατή και με βάση την ικανότητα του καλλιτέχνη να πείσει μέσα από την παρουσίαση της δουλειά του ότι η τέχνη του έχει αξία. Χρηματική αξία.

Αν αυτό γινόταν σε μεγάλη κλίμακα η βιομηχανία δεν θα πλούτιζε εις βάρος όλων, καλλιτεχνών και ακροατών. Θα αναγκαζόταν να παίξει το παιχνίδι σε άλλο γήπεδο, με λιγότερο κέρδος. Ποιος ξέρει πως θα εξελιχτεί. Έχει ενδιαφέρον. Οι καιροί που ζούμε έχουν ενδιαφέρον.

Όπως και να έχει η αλήθεια είναι σχετική. Σαν τον χρόνο. Κάμπτετε, λυγίζει και παραμορφώνεται. Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και απόλυτη καλλιτεχνική αξία. Όλα είναι σχετικά. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο πλούτος δεν ήταν ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπινου είδους, ίσως, τότε ο καλλιτέχνης να έπαιρνε από τον ακροατή αυτό που του αξίζει και ο ακροατής το αντίστοιχο. Τότε και μόνο τότε ίσως βιώναμε την πραγματική και αληθινή αξία ενός μουσικού έργου. Μέχρι τότε, η κρίση του καθενός δίνει την αντίστοιχη διάσταση στην αλήθεια. Ας είμαστε πιο ψυλλιασμένοι και ας ακούμε «αληθινή» μουσική και βλέπουμε…

Το κείμενο γράφτηκε για το rockyourlife.gr

http://www.rockyourlife.gr/index.php/music/afieromata/item/5739-i-anazitisi-tis-alitheias-gia-tin-aksia-tou-kallitexni.html

Categories: Uncategorized

TENSION & RELEASE ΚΑΙ Η MAINSTREAM ΜΟΥΣΙΚΗ Why Jazz is important in 2015